Kabul

Kabul ettim artik, hata bende.

Ama özür dilemeyeceğim, hata benim kendi kendime yaptığım bir hata... Hatalar zaten insalığın temelindeki değerler olunca, sadece değerini değiştirmekle kalıyor o değişken, yararsız özürler ve sonrasında tekrarlanan kabahatlar...

İnsanlar hatalarıyla vardır, onları öyle kabul etmeye bakmak gerektiğini çok sevdiğim bir arkadaşım bana söylemişti, söylentide kalmıştı bu belki o zamanlar ama şimdi anlıyorum ve ona teşekkür ederiyorum, kendi hatamı anlayıp özür dilemeyeceğimi bana öğretti...

Kimseye karşı sorumlu değilken, bu sorumluluğu, istemediğim bir yükümlülüğü bana vermeye, yüklemeye çalışmalarına anlam veremezken... İşte orada bitiyor mu hayat? Hayır yeniden başlıyor, başlayınca yeniden bitiyor küçük engebeleriyle ve kimse anlamadan kişiliksiz, pusulasız keşfe çıkıyor sağlıksız dostluk ve hayat...

Günümüzün en büyük sorunu inanç olmuşken, inanmaya bu kadar çok insan ihtiyaç duyarken bu inançsızlığın temelinde ne yattığını anlamak zorlaşıyor benim için. Kafam karışıyor, karıştıkça içine bişeyler giriyor...

İnsan, ömür, istekler: biten bir ömürde hiçbir isteği bitmeyen, sonu gelmeyen insan sürüsü...